Niels verkiest dat ik weinig woorden gebruik over zijn werk, maar hij vergeet hoe moeilijk kort schrijven is. Nochtans slaagt hij er zelf in om dat minimalisme in zijn beeldend werk te realiseren en dat kan niet gemakkelijk zijn. Maar dat is snel vergeten als men het kan en hij kan het. Parmenides en Heraclitus brengt hij tot onrustige stilstand in zijn werk: worden en zijn, in één beeld gebracht. Daarvoor zoekt hij de losse grond. Zwart verlaat het wit niet en het witte wordt niet zwart. Grijze schaduwen zijn niet voor op atelier.
Orde is verborgen chaos en chaos heeft haar eigen ritme. Het tweedimentionale verlangt naar een uitbreiding naar een derde (sculptuur, installatie), maar wil ook zichzelf blijven. Daarom houdt schilderkunst van de materie van haar eigen huid, die haar karakter toont, haar identiteit.
Kunstcriticus Prof. Dr. Willem Elias (a.i.c.a.)
